Rouwkaarten

De laatste uren voor het einde dan wordt de grote wereld klein,
is plotseling alles onbeduidend, tot aan het laatste beetje pijn.
Wat wij zo indrukwekkend vonden verliest zijn glans, verliest zijn zin,
maar achter de gesloten ogen, glanst een gigantisch groot begin.

tekst 01

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten
nu voel ik dat er een diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten
en telkens weer zal ik je tegenkomen
we zeggen veel te gauw: het is voorbij
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen
niet wie je was en ook niet wat je zei
ik zal nog altijd grapjes met je maken
we zullen samen door het stille landschap gaan
nu je mijn handen niet meer aan kunt raken
raak je mijn hart nog duidelijk aan.

tekst 02

Ik heb de laatste maal haar hand gekust,
toen zij daar lag, zo tussen al die bloemen.
Ik voelde er die wonderlijke rust,
die zo heel anders is dan wat wij rusten noemen.

tekst 03

Wààr j'ook bent, ik zou 't niet weten,
niet in tijd of afstand meten,
ik heb je bij me, diep in mij,
daarom ben je zo dichtbij.

tekst 04

Voor wie de liefde kent is de zon méér dan maan,
en de maan méér dan maan, de sterren méér dan sterren,
de boom méér dan boom en de zeeën en de rivieren
zijn méér dan water.

De bloemen zijn niet zomaar bloemen,
en de hemel is méér dan zomaar een uitspansel.

En vogels en vissen zijn méér dan zomaar dieren.

En de mens is méér dan mens,
want door de Liefde is hij deel van al het geschapene
en deel van de allesomvattende Liefde van God.

tekst 05

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje;
en alle beetjes die je stierf - 't is vreemd - maar die vergeet je!

Het was je dikwijls zelf ontgaan; je zei "ik ben wat moe";
maar op een keer, dan was je aan je laatste beetje toe.

tekst 06

ik heb 't geluk ontmoet en zacht er mee gesproken
'k heb het geproefd en aangeraakt
'k heb het geluk geroken
het droeg geen rok, het droeg geen das
het zei: dat 'het' onzijdig was.

tekst 07

de sneeuw viel traag en monotoon
zo van... nou ja, dan moet het maar
het was al véél te ver in 't jaar
er was al groen

en toen ik j'in mijn armen
een beetje wilde warmen
viel er een grote witte vlok
op onze zoen

zo gaat dat met de liefde
de sneeuw valt op het vuur
de eerste maal, dan schrik j'er van
maar het went wel op den duur

ik hou van jou, ik hou van jou
een dag, een jaar, een eeuw
ik weet dat liefde lente is
maar ook een beetje sneeuw

tekst 08

Licht en donker

toen sprak Hij zacht 'het worde licht'
en dat was het begin
heel dikwijls sta je er vierkant naast
maar soms ook middenin

je voelt Zijn licht zo duidelijk
als viel het op je huid
en dan opeens - zo hoort het ook
dan gaat weer alles uit...

want ook het donker komt van Hem
en elke wisseling
ik weet al dat ik schreien zal
als ik een liedje zing

tekst 09

Haar ogen waren blauw, haar haren grijs
ze zei dat ze maar weinig dingen wist
maar wat ze zei, was zó gerijpt... zó wijs
wel duizendmaal heb ik gedacht: dát is 't !

de hoog're dingen speelden bij haar mee
zij zag het leven in een ander licht
zo stond ze ook te kijken naar de zee
'n glimlach op haar nobele gezicht

zo kunnen bomen in het landschap staan
in volle rust en helemaal compleet
zo is ze ook die morgen doodgegaan
en nooit vergeet ik wat zij voor me deed

tekst 10

Liedje
'n dag zonder jou is een tuin zonder bloemen
een dag zonder jou kun je geen dag meer noemen
een dag zonder jou is een dag zonder licht
en dáárom is zo'n dag geen gezicht

het huis is leeg en koud als ik je stem niet hoor
de tafels, stoelen en het bed, het stelt geen moer meer voor
een boom zonder takken,'n hemel zonder blauw
m'n lief - dat is een dag zonder jou

tekst 11

Ik heb gehuild, gelachen en gevochten
Ik lag in warme bermen en in gladde bochten
Ik hief het glas, het viel kapot in duizend scherven
Ik wist de grijze hemel toch weer blauw te verven
Een blijven pogen, al verbrandden al mijn schepen
Ik heb gebaald, gefaald en heb 'm vaak geknepen
Er was applaus en ik werd heftig uitgefloten
Maar als ik ga, dan zeg ik: "Dank U, 'k heb genoten."

tekst 12

Als je echt van iemand houdt
iemand alles toevertrouwt
één die weet wie je bent
ook je zwakke plekken kent
die bij je staat en je vergeeft
één die "naast" en "in" je leeft
dan voel je pas wat leven is
en dat liefde geven is.

tekst 13

Een vriend:

Je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het er op aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
'k heb een vriend.

tekst 14

Testament
En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
't Is maar een lichaam dat ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

En als ik doodga, treur maar niet.
Ik ben niet echt weg, moet je weten.
Het is de heimwee die ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij dat bent vergeten.

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
't Is het verlangen dat ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij dat bent vergeten.

Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

tekst 15

Gij zijt voorbij, maar leeft met zoveel sporen in ons hart, 
in onze herinneringen, toen wij u plots, maar niet geheel verloren.
Want alles, wat elk van ons ontving aan liefde en vertedering
blijft eenieder, onverwoestbaar toebehoren.

tekst 16

Ik keek door het venster maar je was er niet.
De kamer schijnt eensklaps te groot geworden
met weggeschoven stoelen, vergeet hem niet.

Van ergens dringt je stem nog tot mij door.
Ik weet het al, je bent waarschijnlijk boven,
ik zal het kraken van de treden horen,
je woorden zijn je altijd even voor.

De deur staat op een kier, je komt terug
je was alleen maar weg om iets te halen.
Het duurt wel lang, maar mijn ogen staan vol tranen,
een onverdacht verdriet achter je rug.

tekst 17

En als de dood ons toch scheiden moet,
laat het dan zijn met warm en zacht gemoed.
In mijn herinnering zal je steeds verder leven,
jouw beeld blijft in mijn hart verweven,
jouw goedheid in mijn geest gegrift.
En ik zal verder leven met jouw geestdrift.

Vaarwel mijn lieve man en vader
en treden we elkaar weer nader.

tekst 18

Ik zwem in tegenstroom
sinds je verscheiden naar de koninkrijken
die ik niet meer of nog niet kan bereiken
en waar je bent herkenbaar aan gebaren
en oogopslag en zachtgezegde woorden.
De zoute zeeën van een eenzaam leven
hebben mij verder van jou weggedreven.

Misschien kun je mijn armslagen toch horen
daar aan jouw kust, en kom je moegezwegen
mij met een taal vol aardse tekens tegen.

tekst 19

Ik dank U voor mijn leven zoals het is geweest:
Gedeeld en weggegeven en altijd door Uw geest
gedragen en gedreven werd het dagelijks feest.
Ik dank U voor de dagen van lijfelijke pijn
dat ik Uw kruis mocht dragen en Uw gelijke zijn.
Nu moet ik niets meer vragen, Gij zult mijn hemel zijn!

tekst 20

Zijn glimlach en zijn zorgen zijn voorbij
zijn lieve aandacht voor de daagse dingen
die door zijn hoofd en door zijn vingers gingen:
en alles wat hij was voor u en mij.

Wij kunnen vragen stellen, maar geen vraag
en zelfs geen antwoord doet de pijn vergeten
die wij tesamen om zijn heengaan leden
en die zal blijven schrijnen na vandaag.

Maar in zijn dapper rechtgetrokken spoor
naar Gods oneindig land mogen wij lopen hem achterna
die hoopte, wat wij hopen,
hij is niet méér dan enkele stappen voor.

tekst 21

De navond komt zoo stil, zoo stil,
zoo traagzaam aangetreden, dat geen en weet,
wanneer de dag of waar hij is geleden.

't Is avond, stille... en, mij omtrent, is iets,
of iemand, onbekend, die, zachtjes mij beroerend zegt:
"'t Is avond en 't is rustens recht."

tekst 22

MOEDERKE
Er is van u hiernedervaart, geschilderd of geschreven,
mij, moederke, geen beeltenis, geen beeld van u gebleven.

Geen tekening, geen lichtdrukmaal, geen beitelwerk van stene,
tenzij dat beeld in mij, dat gij gelaten hebt, allene.

O moge ik, u onweerdig, nooit die beeltenis bederven
maar eerzaam laat ze leven in mij, eerzaam in mij sterven.

tekst 23

MOEDER
Het is een wonderbaar iets, een moeder,
Anderen mogen ons liefhebben,
Onze moeder alleen begrijpt ons,
Zij werkt voor ons, zorgt voor ons, bemint ons,
Vergeeft ons alles wat wij doen.
Zij bidt voor ons en het enige kwaad dat zij ons ooit doet
Is te sterven en ons te verlaten.

tekst 24

Vergeet ze niet die heel haar leven in God en plicht getrouw gebleven:
die bloedverwant en vriend tot voorbeeld heeft gediend,
die moe geleden, een beter land is ingetreden
alwaar zij U, vergeet ze niet en bid voor haar, eens wederziet!

tekst 25

"Ik misse u waar ik henen ga of waar ik henen keer
Den morgenstond, de dagen rond en d'avonden, nog meer.
Wanneer alleen ik tranen ween, 't zij droevig, het zij blij
ik misse u, o ik misse u zo, ik misse u neffens mij."

tekst 26

De avond komt zo stil, zo stil,
zo traagzaam aangetreden,
dat niemand weet, wanneer de dag,
of waar hij is gegleden.

't Is avond, stil... en mij omtrent,
is iets, of iemand onbekend,
die, zachtjes mij beroerend, zegt:
" 't is avond en 't is rustens recht".

tekst 27

Het werken was zijn lot, zijn blijdschap en zijn leven,
het werk is hij getrouw tot aan de dood gebleven.
Welaan de rust zij U voor altijd nu gegeven;
Gij hebt ze hier niet gekend, geniet ze in 't eeuwig leven.

tekst 28

Er is geen begrijpen
En aanvaarden is moeilijk.

Er zijn geen woorden
En ons voelen doet pijn.

Er is alleen het weten
Dat zijn naam in de palm
Van Gods hand geschreven staat.

tekst 29

Met U zijn er geen verten meer en alles is nabij.
Des levens aanvang glinstert weer,
geen gisteren en geen morgen meer,
geen tijd meer en geen uren,
geen grenzen en geen muren; en alle angst voorbij,
verlost van schaduw en van schijn,
wordt pijn en smart tot vreugd verheven !
Hoe kan het zo eenvoudig zijn !
Hoe kan het leven hemel zijn,
met U, o kern van alle leven !

tekst 30

De kern van alle dingen is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen, ons lied is kort en broos.

En donker zingt mijn bloed, van heimwee zwaar doorwogen:
ik zeil langs regenbogen Gods stilte tegemoet.

tekst 31

Mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid.
Hij had den zware last op zich geladen,
een eerlijk man te zijn in woord en daad.

Dat is het schone dwaze kwaad,
waar, na ons Here Jezus Christus,
de sterkste man aan ondergaat.

tekst 32

Mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid,
Hij had den zwaren last op zich geladen,
een eerlijk man te zijn in woord en daad.

Dat is het schone dwaze kwaad,
waar, na ons Here Jezus Christus,
de sterkste man aan ondergaat.

Zijn oog was rustigblauw; een verre zee.
Zijn woord van blijheid soms plotse fusee in stalen nacht.
Hij lachte rood en zoende onverwacht
mijn dwaze haren en mijn jong gedacht.

Mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid.
Hij had de goede liefde tot de still'en ware dingen.

Onder de schaduw van een dorpse kerk
ligt zijn sobere zerk.

Ik weet hoe zijn gedenken mij gelijk een lichte wolk behoedt.
Zijn rode, bange handen hield hij stervend Christus tegemoet.

tekst 33

Sterven is niet erg, liefste.
Ik ben enkel naar de andere kant van de weg verhuisd.
Wat we voor elkaar waren, dat zijn we nog altijd.
Noem mij met de naam die je steeds gebruikte.
Spreek met mij, gelijk je altijd tot mij sprak.
Spreek niet plechtig of anders dan vroeger, neen.
Blijf lachen over wat ons vroeger samen deed lachen.
Bid, glimlach -denk aan mij- en bid met mij.
Spreek gewoon over mij onder elkaar -zonder
gemaaktheid of droefheid.
Het leven is toch wat het altijd was.
De draad is niet doorgeknipt.
Waarom zou ik ineens nu ver van jou zijn ?
Omdat je me niet meer ziet ?
Ik ben toch niet ver. Alleen aan de
andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed gebleven.
Je zal mijn warme liefde en tederheid
nu nog mooier ervaren.
En dus, liefste, als je lief wil zijn voor mij
wees nu niet te droef en ween niet te veel-
indien je mij echt liefhebt.

tekst 34

Lieverd,
Leven is als sneeuw
Je kunt het niet bewaren
Troost is
dat jij er was
uren, maanden, jaren.

tekst 35

Krachtiger dan de dood

Het is nog niet te begrijpen: je stem niet meer te zullen horen,
jou niet meer naast me te vinden bij 't wakker worden
je gezicht niet meer te zullen zien.

Het is nog niet te begrijpen: als anderen al weer doorleven
als bijna niemand nog je naam noemt,
zal ik jouw stem nog horen in mij, zal ik naar je verlangen
bij 't wakker worden van mijn verdriet.

Het is nog niet te begrijpen: afscheid van jou te moeten nemen
het klinkt zo koud en onherroepelijk.
Je zult altijd bij mij blijven.

Ik zal mijn verdriet niet koesteren,
maar jou 'n warme plek blijven geven diep in mij.
Jij was mijn geborgenheid, mijn tegengewicht,
de intens levende, de storm soms maar ook de luwte.
Geleefd heb je tot het einde toe en je leeft nog ...

tekst 36

Dank je wel
Jij die me hebt gesteund
Dank je wel
Jij die naar mij luisterde
Dank je wel
Jij die mij serieus nam

Dank je wel
Jij die mij niet lastig vond
Dank je wel
Jij die in mij zag wie ik was
Dank je wel
Jij die me nog liet lachen
Zevenmaal dank

Ook voor als ik me soms
geen raad wist
Ook voor als ik je soms
afwees
Zevenmaal dank
omdat jij mij bleef zien

Uit "Dank bij het einde"

tekst 37

Zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien.
Zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
Leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.

tekst 38

Ik sliep en ik droomde
dat het leven vreugde was.

Ik ontwaakte en ontdekte
dat het leven dienst was.

Ik diende en ontdekte
dat het leven vreugde was.

tekst 39

Als de dood komt en mij toefluistert: 'Je dagen zijn geteld'
laat ik hem dan zeggen: 'Ik heb geleefd in liefde en niet alleen in de tijd.'
Hij zal vragen: 'Zullen je liederen blijven ?'
Ik zal zeggen: Ik weet het niet,
maar dit weet ik: vaak wanneer ik zong vond ik mijn eeuwigheid.'

Mijn laatste groet is voor hen die mij in mijn onvolmaaktheid kenden
en mij liefhadden.

tekst 40

Zag jou laatst, naast mezelf, vergroeid, versplinterd in een spiegel
die door de straat gedragen werd, met onderaan zes bestofte voeten.

Zag jou laatst, gebukt en starend naar een houten paard op het strand,
met nutteloze wielen, krom van het zout.

Hoorde je niet.

Moeilijk is het om jouw stilte te leren horen.
Zo dichtbij in het verzaken en het laveloze.

Zoveel hoorde ik je ook niet toen je leefde
en nu maak je mij meestal wakker 's nachts
als ik denk aan mezelf denkend aan jou
En aan die bijna stilte van jou.

De eentonige zee. Gehinnik. Drup in de waterbak.
De schreeuw van een kind of een kat.
De stilte van jouw verlies verzin ik.

tekst 41

Zij kwam een poos en zag met open oog de wereld aan.
Toen is zij heengegaan.
Wij wisten nooit wat haar het meest bewoog.

Tekst 42

Afscheid nemen, is met zachte vingers
wat voorbij is dicht doen en verpakken
in goede gedachten der herinnering...
is verwijlen bij een brok leven en stilstaan
op de pieken van pijn en vreugd.

Afscheid nemen is met dankbare handen
weemoedig meedragen al wat waarde heeft
om niet te vergeten.

Tekst 43

De mensen van voorbij,
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij,
ze zijn met ons verweven
in liefde, in verhalen,
die wij zo graag herhalen,
in bloemen, geurig, in een lied,
dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij,
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij,
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen;
daar waar géén pijn kan komen.
De mensen van voorbij
zijn in het licht, zijn vrij!

Tekst 44

Ik heb lang en gelukkig geleefd,
heb mij met weinig tevreden gesteld,
niets gevraagd en veel gekregen
en van alle goede dingen voldaan,
ben ik ten Gode gegaan.

Tekst 45

Wees niet bedroefd wanneer het uur zal slaan
waarop de zeis des doods mij, ongemeld,
uit 's levens wei gelijk een grashalm velt
en 'k plotseling van u ben heengegaan.

Als dan een traan soms naar uw wimpers welt,
laat er uw lichte lach doorhenen gaan,
en veeg de droefheid uit uw oog vandaan,
en de herinnering als zij u kwelt.

Ik heb u veel te lief gehad op aard,
om door mijn dood uw lichtheid te verdonk'ren,
en laat uw lieve ogen flonk'ren
als toen gij nog het diepst gelukkig waart
opdat 'k, wanneer 'k u mogelijk bespied,
u nimmer zie verduisterd door verdriet.

Tekst 46

Er rest mij niets meer dan mijn lied te zingen,
in eenzaamheid, gelijk een blinde vink;
een lied over de laatste, vreemde dingen,
waar met mijn ziel ik zingend in verzink.
Een raden soms en soms een bijna weten,
dat uit mijn diepste wezen opwaarts welt,
dat wij vergeten worden en vergeten
al wat ons op de wereld vergezelt.

Sterven is zijn herinnering verliezen
en ook door anderen vergeten worden,
en eindelijk niet meer weten wat te kiezen,
en zich vervreemd voelen van tijd en orde;
lang duurt de dood, zij duurt een leven lang,
en wat wij doen wordt onze ondergang.

Tekst 47

Over water
Leef maar naar het licht toe, verder dan ik kan reiken.
Geen hand houdt je vast.

Al zou ik je willen koesteren, je huisvesten in tedere holten van mijn bestaan.
Mijn lichaamswarmte kan je niet behoeden.
Kou kruipt in onze kleren. Vuur tast ons aan.

Ik zalf je voorzichtig. Ben kwistig met balsem.
Wil zien hoe je opstaat en stenen opzij rolt.
Uit duizenden zal ik herkennen:
de zoen van je adem, de kracht van je stem.

Leef. Ik geef wat ik niet heb.
Elk hebben wordt éénmaal verliezen.
Liefhebben alleen zal nog duren:
zorgvuldig je plaats in mijn huis bewaren.
En zonder omzien je tegemoet gaan. Desnoods over water.

Tekst 48

Ieder afscheid doet ons stilstaan
om in te zien wat ons aan deze aarde bindt.
Zoals: het liefste dat we moeten leren loslaten;
het onzichtbare dat ons dieper met elkaar verbindt;
de vreugde van het samenhoren en de pijn van gescheiden zijn;
of het gevoel van leemte en gemis dat doet verlangen naar een eeuwigheid.

Tekst 49

Het beste wat je doen kan nu is samen met me te zwijgen
een enkel woord is nu genoeg om de stilte te bedriegen
om de stilte te ontwijden en het diepste dal te mijden
dat het verdriet me vroeg.

Het beste wat je nog kunt doen is morgen nog eens vragen
het leven dat weer verder gaat in alle hoop te dragen
in alle hoop te wagen omdat jij deze dagen me niet alleen verdrietig laat.

Tekst 50

Ga niet gelaten heen
bij 't komen van de nacht.
Vecht, vecht.
Het dovend licht,
het tanen van uw kracht.

Alleen een vurig man vangt
zonlicht in zijn hand.
En leert te laat, helaas,
dat dat niet eeuwig kan.

Een wijze man weet wel
dat ooit het einde komt.
Dat schreeuwen fluisteren wordt.
Tot zelfs ook dat verstomt.

Vecht, vecht,
het breken licht,
het tanen van uw kracht.

Gij ging niet lijdzaam heen,
bij 't komen van de nacht.

Tekst 51

Het is mooi een huis te zijn
voor het enige hart dat je niet wil achterlaten

Het is mooi een ladder te zijn voor kinderen
die op een sombere dag naar de zon willen klimmen

Het is mooi een deur te zijn zachtjes knarsend
maar toch opengaand voor al wie wil binnengaan

En een raam waarin het licht niet dooft
voor al wie denkt: het is al laat.

Tekst 52

Straks zong ik trotse dingen
Van mensen -pracht en- goed,
Nu kan ik niet meer zingen
Dan dat ik sterven moet.

O, éénmaal nog te weten !
Als men gestorven is,
Dan gaan de mensen henen,
En mee de droefenis.

Dan lachen en dan praten
Ze weder als van ouds...
Ver van de drukke straten
Daar ligt alleen iets kouds.

Tekst 53

Als ik eens dood zal zijn, laat de deur dan open blijven
tussen mij en m'n leven, sluit niet je hart...

Breng mij het voedsel der doden,
een schotel liefde, een gras glimlach...

Vergeet me niet, geliefden
vergeet me niet, ik zou sterven...

Tekst 54

Zelfs morgen leef ik nog
in bevingerde boeken en oude sokken,
die je nu bent vergeten, onder in de kast,
in mijn voetstappen van heden.

Zelfs morgen leef ik nog precies zoals vandaag,
door voorwerpen en mensen bewezen
en aan en voor mezelf een vraag.

Tekst 55

Ik beloof je lief te hebben
In goede en kwade dagen
In ziekte en gezondheid
In vreugde en verdriet...

Ooit een dag zal het afscheid
aan dit leven mij zwaar worden,
dan hoop ik dat jij erbij bent
dat ik je aankijk, dat jij mij aankijkt.
Blijf dan bij mij dat ik je hand voel, 
dan zal ik rustig doodgaan,
dan hoeft niemand verdrietig te zijn
dan ben ik gelukkig.

Tekst 56

Daar is geen einde, daar is geen begin:
het enig zijnde is wisseling;
het enig blijvende is het steeds drijvende
stuwende ritme dat alles wendt,
dat bloei en verderven gaan, leven en sterven gaan,
enkel als beelden kent, als spiegelbeelden in ruimte en tijd
van zijn bewegende eeuwigheid.

Daar is geen einde en geen begin:
het enig zijnde is wisseling.

Tekst 57

Je leven lang heb je gestreden

Je hebt je hoofd zacht neergelegd
en je ogen gesloten

Je hebt de rust gevonden
waar je jarenlang naar zocht.

Tekst 58

Wanneer mijn werk gedaan zal zijn,
Mijn adem stil, mijn ogen dicht,
Geneest mij van de laatste pijn
Dit nooit verloren vergezicht.

Er leeft een God, die alles schiep
Wat zichtbaar en onzichtbaar is,
Die mij tot zijn aanschouwing riep
Uit ondoorgrondbare duisternis.

Voorafgetekend loopt zijn pad
Dwars tegen mijn begeerten in,
Doch die ik 't liefst heb liefgehad
Gaf aan mijn heil zijn eerste begin.

Tekst 59

Wanneer ik morgen doodga,
vertel het aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt,
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had;

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo lief had
als ik jou.

Tekst 60

Het leven heeft mij bij de arm genomen en gaf me mijnen naam,
opdat ik zingen zou onder de bomen en uit het raam.

Opdat geen wind verwaaien zou boven de stad,
die niet zijn luistervink en zijn bewonderaar had.

Opdat ik iedere dag zou huldigen onder Gods gewelf,
en zijn rythme vermenigvuldigen van mezelf.

Tekst 61

Enkel verdriet is van de ziel het wezen.
Een zelfde eenzaamheid sluit allen in.
De grootste liefde heeft geen andere zin
dan in elkanders oog het leed te lezen.
Gelijk het was in 's werelds oerbegin,
gelijk het is en altijd weer zal wezen;
de grootste liefde kan ons niet genezen:
een zelfde eenzaamheid sluit allen in.

Tekst 62

Ieder scheiden is van 't laatste scheiden
Voorbode, ieder bed van 't laatste bed.
Alle sterfelijke wegen leiden
Naar het einde waarvan geen liefde redt.

In het stedelijke duister van de straten
Nemen we afscheid - en het drukt als lood,
Kijken om en wuiven, reeds verlaten,
Slaan de hoek om, en het is dood.

Tekst 63

De mens van wie je hield is verdwenen
niemand weet waarheen
men zegt: het is een lange reis
een zoeken naar een ander land
en wij staan machteloos aan de kant
willen het begrijpen, willen het verdriet benoemen
met een veilige naam, zodat wij weer verder kunnen gaan.

Tekst 64

't Verlies was er al voor het einde
de rouw, voordat het afscheid kwam,
toen die onzekere verwarring
bezit van haar gedachten nam.
Wij voelden mee haar stil verdriet.
Nu rouwen wij, maar treuren niet.

Tekst 65

Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet,
Maar één, het afstand doen en scheiden,
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustende op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.

Tekst 66

Afscheid nemen is met zachte vingers
wat voorbij is, dichtdoen en verpakken
in goede gedachten der herinnering...

is verwijlen bij een brok leven
en stilstaan op de pieken van pijn en vreugd.

Afscheid nemen is met dankbare handen
weemoedig meedragen al wat waard is
om niet te vergeten.

Afscheid nemen is het moeilijkste in het leven.
Men leert het nooit.

Gelovigen nemen nooit afscheid van het leven.

Heer, Gij die het Leven zijt,
help ons geloven dat wij over de dood heen
met elkaar verbonden blijven
omdat Gij trouw blijft aan die liefde.

Tekst 67

O, als ik dood zal, dood zal zijn
kom en fluister, fluister iets liefs,
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.

En ik zal niet verwonderd zijn;
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn.

Tekst 68

Weggaan is je dragen in mijn hart,
je vasthouden en koesteren om al het blije,
de vrije loop laten aan de ontroeringen
om hoe het was toen wij de dagen openvouwden.

Weggaan is blijvend aan je denken,
blijvend begaan zijn om jou
en vertoeven in de droom die achter mij ligt.
Het is jou terugzien met mijn ogen dicht
en dankbaar glimlachen om wat wij samen waren.

Tekst 69

Wanneer ik het niet meer vind in de wereld,
niet in dit woord, niet in liefde,
laat mij dan donker worden als de zee 's nachts,
laat mij dan uitgaan als een vuur in de regen.

Want dan zal ik zozeer hebben gefaald,
dat ik mijzelf geen mens meer mag noemen.
Laat mij dan alleen maar een dode zijn
in het slechte gezelschap van zijn laatste gedachten.

Ik heb altijd wel willen leven,
maar wat is dat zonder de warmte
van een hartslag in liefde of meer zelfs,
wat is dat wanneer men zichzelf niet loslaat?

Wanneer ik het niet meer vind in een woord,
niet in een vrouw, niet in mijn wereld,
laat mij dan een koude dode zijn,
zwervend langs het winterse strand van die dood.

Tekst 70

TESTAMENT
Als ik gestorven ben, die met de jaren
Den dood als ergste vijand leerde vrezen,
Die in de jeugd mijn goede vriend mocht wezen,
Een vrouwehand, strelende door mijn haren,

En van hem zelf, den engel, wél geleerd heb,
Met harde lessen, stokslagen en tranen,
Dat wat hij neemt meer is dan wat wij wanen,
En met mijn laatste snik nog 't lieve leven liefheb,

Dan kan ik u aan wijsheid veel vermaken,
Maar slechts dit weinige laat ik u na:
Kies u een vrouw die kinderen wil maken,

Die veel van water houdt en veel van wijn,
Die graag voor uw fornuis en voor uw bed staat,
En wier hart weet dat wij Gods kinderen zijn.

Tekst 71

Zelfs als mijn ogen geen licht meer zien
geen schoonheid van je lief gelaat.

Zelfs als mijn mond geen woord meer fluistert
en je enkel stilte laat.

Zelfs als mijn handen niet meer kunnen geven
en de warmte van mijn lichaam in kilte vergaat.

Dan nog zal ik van je houden
zoals nooiteen mens heeft liefgehad.

Tekst 72

Soms valt een knop nog voor het een bloem wordt
Soms dooft een vonkje nog voor het een vlam wordt
Soms droogt een druppel nog voor het een stroom wordt.

Soms breekt een twijgje nog voor het een tak wordt
Soms sterft een eitje nog voor het een vogel wordt
Soms sterft een kindje nog voor het een mens wordt.

Tekst 73

Zul je voorzichtig zijn?

Ik weet wel dat je maar een boodschap doet hier om de hoek
en dat je niet gekleed bent voor een lange reis.

Je kus is licht, je blik gerust
en vredig zijn je hand en voet.

Maar achter deze hoek een werelddeel,
achter dit ogenblik een zee van tijd.

Zul je voorzichtig zijn?

Tekst 74

Zij kon als de zon zijn, als het felste middaglicht
zij kon als de maan zijn, als de stilste stilte
zij kon als een ster zijn, als een lantaarn in de straat
zij kon één en al lach zijn, als klaterend water
zij kon als een traan zijn en beken bevloeien
zij kon een luisterend oor zijn, een vraag zonder antwoord
zij kon toch zoveel
dat wij met stomheid geslagen ons afvragen: 'Waarom?'

Tekst 75

Vader,
ik verlaat mij op U, doe met mij wat Gij goed vindt.
Wat Gij ook met mij doen wilt, ik dank U.
Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik,
als Uw wil maar geschiedt in mij en in al Uw schepselen:
niets anders verlang ik mijn God.

Ik leg mijn ziel in Uw handen, ik geef ze aan U, mijn God,
met heel de liefde van mijn hart omdat ik U bemin,
omdat het voor mij een noodzaak van liefde is mij te geven,
mij zonder voorbehoud op U te verlaten, met een oneindig vertrouwen,
want Gij zijt mijn Vader !

Tekst 76

Zal het ooit wennen, jouw stem niet meer te horen?
Zoveel hadden wij elkaar nog te vertellen.
Zoveel wou ik je nog vragen.
Het antwoord heet nu stilte.

Zal het ooit wennen, jouw gezelschap te missen?
Zo leeg die plaats aan tafel.
Zozeer mis ik die gulle lach.
De wijn smaakt nu niet meer.

Zal het ooit wennen ,jouw warmte niet meer te voelen?
Zo geruststellend, jouw levensadem.
Zoveel wou ik nog van je houden.
Nu is er alleen nog die kilte.

Zal het ooit wennen, jouw naam niet meer te noemen?
Zo teder als een kreet.
Zo wou ik je nog roepen.
Jouw naam klinkt nu als een echo.

Het zal wel wennen, zeggen de mensen;
de tijd heelt, zeggen zij goedbedoeld.
Maar ik wil niet vergeten, ik wil het niet gewoon worden.
Jij was onvergetelijk, buitengewoon.

Tekst 77

Als jij me door de nacht laat gaan,
laat mij dan nog één ster, slechts één,
één is genoeg voor mijn behoud,
haar wenkend licht zegt mij waarheen.

Door goede woorden van een mens,
een vreugde die mijn hart doorleeft,
bij 't trillen van eenzelfde snaar,
een warme blik die vrede geeft.

Een hand die op mijn schouder rust
die duizendmaal zegt: "'k versta je pijn",
een vriend die zwijgend naast me staat
in volheid van aanwezig zijn.

Gun mij één ster in de donkre nacht,
die tot de morgen met mij gaat,
hoelang de duisternis ook duurt,
'k ben zeker van de dageraad.

Tekst 78

Een kort gesprek, een laatste zoen.
Uw klamme handen samen gevouwen
daarin omklemd al mijn vertrouwen
en ik, die niets voor jou kan doen.

Ons trof een smart die niemand kent
kil is mijn hart van hoop verlaten
met wie zal ik nog kunnen praten
nu jij hier niet meer bij me bent.

We zullen je missen, elke dag,
in kleine, eenvoudige dingen.
Maar in ons hart
zal je met ons samenblijven.

Tekst 79

Hou me niet vast
vanaf hier heb ik alleen te gaan
ik zal altijd - ergens - bij je zijn
we zijn tochtgenoten maar hier neem ik afscheid
ik neem je lach en je speelsheid mee, je warme liefde ook
maar hou me niet vast want ik wil zoals altijd
in vrijheid mijn eigen weg kunnen gaan.

Tekst 80

Jij bent niet dood
ook niet nu je zo plots
van ons bent weggehaald.
Jij zal er altijd zijn
in de bloemen en de bomen
in de ogen van ons kind
op het stukgelopen tuinpad
in het zingen van de wind.

Hoe zou ik je vergeten
jij bent maar voor even weg
ook al krijg ik nooit meer antwoord
op de woorden die 'k je zeg
ook al zoek ik in de wolken
naar een teken van omhoog
en strek ik vergeefs mijn armen
naar de verste regenboog.

Dit afscheid doet onnoemelijk pijn
maar wat geweest is houdt ons samen
jij zal er voor altijd zijn.

Tekst 81

Heer, help mij niet zozeer om zelf gelukkig te zijn
als anderen gelukkig te maken;
niet zozeer om zelf begrepen te worden als anderen te begrijpen;
niet zozeer om zelf getroost te worden als anderen te troosten;
niet zozeer om bemind te worden als te beminnen;
want als ik geef, zal mij gegeven worden,
als ik vergeef, zal mij vergeven worden,
als ik sterf, zal ik voor eeuwig leven.

Tekst 82

Wanneer ik dood ben, ween dan om mij, maar niet te veel.
Denk dan eens aan mij, maar niet te veel,
want het is niet goed om te lang bij de doden te verwijlen.

Denk aan mij, zo nu en dan, zoals ik was toen ik nog leefde
op ogenblikken die prettig zijn om te herleven,
maar doe dat niet te veel, laat mij maar in vrede rusten
zoals ik jou jouw rust zal geven, want jij, jij behoort tot de levenden.

Tekst 83

Wij hadden jou zo graag in ons midden.

Laat mij toch reizen met de boot van mijn ziel
zonder sloten of grenzen als een wentelend wiel.

Door de lucht of het water waar het leven begon,
als een leeuwerik stijgend naar de zon.

Waar ik juichend kan zingen bevrijd van de banden,
die mij dagelijks binden, om de weg naar de hemel te vinden.

Tekst 84

Waarom ging jij toch heen? Er was nog zoveel te doen.
Zoveel dromen, zoveel wensen zouden in vervulling gaan.
Een hele toekomst wilden wij je geven,
en nu blijft enkel hunkerend verlangen en tedere herinnering.

Te snel trok het leven uit je weg,
het is voorbij, de zon, de kleur der bloemen,
het verwachten en het hoopvol dragen.
Niets konden we voor je doen, enkel je uit handen geven,
en proberen te geloven, dat je veel te kort bestaan
een teken is geweest van hoop, een glimlach die veel te vlug
versmalde tot een traan.
Onze wereld is nu kil en treurig leeg en eindeloos dood zijn onze dagen.

Je ligt zo roerloos en zo vredig, je slaapt en bent gerust,
je ogen zijn nu toegedekt in vrede en in de stilte van de dood,
blijf je voor ons en voor altijd een kostbaar stukje leven.

Tekst 85

Vooraleer wij eenzaam zullen stranden
op de verlaten oevers van de slaap
geef mij nog 't vredig strelen van uw handen
voordat de dag traag in de droom vergaat.

Dan mogen duisternis en droefheid komen
en alle diepten der verzonkenheid:
ik weet dat gij in al mijn dromen
de zachte klaarte uit mijn leven zijt.

Tekst 86

Geef me je hand als ik mijn weg niet vind
als ik een kind ben dat verdwaald is in de tijd
en als de lange reis pas echt begint
wees dan de engel die me leidt.

Tekst 87

Je gleed zo zachtjes weg over die grote waterplas.
Aan de overkant ben je nu gekomen.
Je laat hier achter al je dromen.
Slechts één wenk van jou en ik zal komen
naar die andere oever, om er met jou te vertoeven.
Ik zal naar jou zijn gekomen om samen met jou te dromen.

Tekst 88

Terwijl jij weg bent en ons enkel leegte laat,
vermoeden wij onverwoord dat jij nog steeds bestaat
dat wij je nog horen en met je kunnen spreken
want alle liefde die er was kan zelfs de dood niet breken.
Wij hebben jouw naam in het zand geschreven,
maar de golven hebben die uitgeveegd.
Wij hebben jouw naam in het marmer gegrift,
maar de steen is gebroken.
We hebben jouw naam in ons hart geborgen,
en de tijd zal die bewaren.

Tekst 89

Leven is liefhebben.
Als ik ooit doodga, verstik me dan niet in je tranen
maar schep een herinnering aan mij
niet op mijn graf, maar in je eigen levenssfeer
daar waar je gelukkig bent.
Als ik ooit doodga, gedenk de goede en gelukkige dagen
en vergeef en vergeet mijn fouten, want die hebben we toch allemaal
en ik had u allen lief.

Tekst 90

Te vroeg, te laat, men sterft nooit op tijd.
Wie heel zijn leven heeft geleefd, van in zijn jeugd tot aan zijn dood,
en hielp een mens in nood, heeft niet voor niets geleefd.

Zoals je altijd bent geweest, nooit vragen, nooit klagen.
Altijd alles voor zichzelf dragend, zoveel voor anderen gedaan,
bemind en geliefd, maar stil van ons weggegaan.

Wie vrouw en kinderen heeft getoond, wat hart en ziel al niet vermag,
kan eeuwig rusten dag en nacht.

Wij nemen afscheid, op een manier die beslist bij Pa paste:
rustig, kalm, zeer onopvallend.

Toen de avond gevallen was sprak Jezus:
Laten wij oversteken naar de andere oever!

Tekst 91

Stiller dan een beukenblad in de late najaarszon
word ik losgerukt van de twijg en meegedragen door de wind

Een gebroken blad drijvend op een wateradder
voert me mee naar onpeilbare diepten

Tot plots een opwelling, 
een waterrimpel het blad scheurt

Het schemerdonkert,  er hangt veel mist
ik zie het niet meer, ik sluit mijn moede ogen.

Tekst 92

Wanneer je verdrietig bent
blik dan opnieuw in je hart en je
zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.

Tekst 93

Als je oud wordt blaast de wind het stof van je herinneringen
en in je hart staat een klein wit kind vergeten liedjes te zingen
En het is alsof je een levenlang geslapen hebt zonder te dromen
en je opeens klaarwakker wordt, bang voor het wonder dat nu gaat komen
Je krijgt heimwee naar verspeeld geluk en je zou nog zoveel willen zeggen
maar de dood komt vertrouwelijk zijn arm om je schouder leggen.

Tekst 94

Die ochtend in augustus
Het zou een zachte dag worden.
De hemelsblauwe lucht kon niet merken
dat donkere wolken hem bedreigden.
Tot plots... alles zwart...

Het onweer barstte los, deed de aarde rillen.
En terwijl de regen plensde,
vloog een mooie, kleine vogel, die niets liever deed,
alles te ontdekken, het oneindige tegemoet.

Tekst 95

Eerlijk, rechtvaardig, en dan gelukkig zijn, als het kon met zijn twee...
Dat was je eenvoudige wens.
We hadden geen geheimen voor elkaar
en zochten steeds een verder te volgen weg.
En toch konden we ergens je hand niet grijpen...

Tekst 96

De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in 't groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z'n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou: leeg, zonder jou.

Dat zonder jou nog een lente bestaat
met ooievaars en met bloemen,
dat er een meidoorn in bruidstooi staat,
is zonder meer tactloos te noemen.
En wat is het nut van een lindenlaan,
als wij er samen niet langs kunnen gaan?
Langs alle heggetjes bloeit wilde roos, nutteloos, zinloos.

Tekst 97

Ze zeggen dat het went, maar niemand zegt wanneer.
Dus leef ik met de dag en jij sterft telkens weer.
Want ik hou zo van jou, afscheid nam ik niet,
en het einde blijft nu open, zoals jij het achterliet.

Tekst 98

En plots valt de wereld stil, paars en vol verdriet
je ging weg, de eeuwigheid nader, ergens dichtbij
en toch had de dag niet gewacht.

Er was zon en duizend bloemen
die ons vertelden hoe mooi jij was, hoe rijk jouw liefde
en wij gingen verder met dit verhaal
in de zekerheid dat jouw einde eindeloos is.

Tekst 99

Mijn lieve schat Mijn alles wat ik had.
Je hebt gestreden, maar helaas verloren.
Voor jou nooit meer ochtendgloren.

Bedankt van ons, voor al je liefde en geven.
't Zal zwaar zijn zonder jou te leven.

Tekst 100

Ga nooit heen zonder te groeten
Ga nooit weg zonder zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
Kan het niet meer doen
Ga nooit weg zonder te praten
Dat doet een hart soms zo'n pijn
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.

Tekst 101

Diep in ons hart en onze liefde en voor het oog van onze herinnering blijf je voort stoeien.
Wij steken een kaars aan, een klein vuur, elk licht teken van warmte die jij verspreidde
licht van je liefde, licht van je lachen, licht van je zorgen, licht van je zingen, licht van je werken
licht van je wensen, licht van je dromen, licht van je denken, licht van je leven, jouw leven met ons.

Moge jouw licht ons blijven verlichten en het eeuwige licht verlichte jou.
Zo zal licht ons blijvend verbinden en zal ons troosten in donker en kou.

Tekst 102

De kaars leek bijna eindeloos, maar is nu stil gedoofd
Een leven lang zorgzaam geweest, gegeven en geloofd
Een hand die zwaaide als we gingen en nog vele mooie dingen
zijn herinneringen aan ons, mam, die voor altijd van ons afscheid nam.

Tekst 103

Achter je ligt een leven van werken en plicht
en juist dat bepaalde in alles jouw gezicht
Goed was jij je hele leven, moedig ben je tot het einde gebleven
Goed wil je nu dat wij zullen zijn, maar afscheid nemen doet ons zo'n pijn.

Tekst 104

Afscheid nemen doet zo pijn, om je blikken zonder woorden,
om je warmte van weleer, om je ogen, om je handen,
om je glimlach keer op keer,
om de dagen, om de uren, om dit alles en nog veel meer.

Tekst 105

Ons leven zal nooit meer zijn zoals het was.
Jij was er immers onlosmakelijk mee verbonden.
Tijdens je leven heb je jouw naam zonder meer eer aangedaan.
Jouw nuchtere, analytische visie en aanpak, jouw ongezouten uitspraken
gaven jouw leven grote inhoud, daarom is het voor ons nu zo leeg.

Je hebt gedaan wat je wilde doen, gezegd wat je wilde zeggen,
gezien wat je wilde zien, gereisd waar je wilde reizen.
Je vroeg en wist, maar verder zweeg je; woorden, voor je ze kon uitspreken, vervaagd.
En toch heb je nooit geklaagd.

Altijd geduldig, soms een traan van ontroering, of een herinnering ergens aan.
Je positieve instelling, je grote vechtlust, het was niet genoeg... maar voor ons was het heel bijzonder.

Jij gaat nu opnieuw op reis. De deur valt zachtjes op slot.
Maar, een schip dat naar de horizon vaart verdwijnt niet... we zien het alleen niet meer.

Tekst 106

Alles heeft zijn tijd. Alles heeft zijn uur.
Er is een tijd om te planten en een tijd om te oogsten.
Een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen.
Een tijd om te lachen en een tijd om te huilen.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan,
doch de tijd van gaan komt altijd... te vroeg.

Tekst 107

Alles ademt hier jouw ziel, zelfs de stilte kan niet liegen.
Sinds je mij zo vlug ontviel, heb je vleugels om te vliegen.

Je zweeft voort als een komeet door de stroom van mijn gedachten.
't Is alsof ik zeker weet dat je zit op mij te wachten.

Alles ademt hier jouw geest, als ik opsta of ga slapen.
Jij bent, zoals steeds geweest, mijn trouwste troostend wapen.

Tekst 108

Als dit het einde is en verder niets, dan is er leegte, gemis,
verdriet en tranen om wat eens was en niet meer is.
Maar er is meer dan lijf en leden, veel meer.

Want wat een mens bezielt, dat is, dat was, zijn geest, zijn kracht,
zijn denkvermogen, alle gaven van zijn hart:
zijn goedheid grenzeloos, de sterkte van zijn woord, zijn hartelijk gebaar,
zijn spreken, vlug of juist bedachtzaam, zijn zwijgen, soms veelzeggend.

Dat alles leeft, leeft voort in die hem kenden, die van hem hielden
en blijven houden omdat zijn geest nooit, nooit vergaat.

Tekst 109

Als ik ga, moet je niet huilen, want écht weg ben ik eigenlijk niet
mijn lichaam is nu duizend dingen, heb daarom niet zoveel verdriet
Ik ben de wind, ik ben de regen, ik ben de zon, ik ben het jonge gras
ik ben de sneeuw en duizend dingen, ik ben weer degene die ik was
En als je wakker wordt, bekijk dan de bomen en de blauwe lucht
kijk naar de vlinders en de bloemen, kijk naar de vogels in de vlucht
Want al die duizend dingen ben ik sinds ik mijn lichaam achterliet
Die duizend dingen zijn mijn leven. Dus zie je, écht weg ben ik niet.

Tekst 111

Als je wist dat hij nog zoveel te vertellen had, nog zoveel te doen had,
altijd zo stipt, zo bezorgd, zo plichtbewust, zo nauwgezet...
Als je wist wat een werk hij in alle omstandigheden steeds heeft verzet...
Als je wist welke liefde, welke tedere liefde hij gegeven heeft aan zijn geliefden en vrienden...
Dan komt het hard aan dat het noodlot er anders heeft over beslist
en hij veel te vroeg werd opgenomen in de warme palm van Gods hand.

Tekst 112

Al hield je nog zoveel van het leven,
je had het niet in eigen hand.
Ongevraagd moest je het verlaten
en wij staan machteloos aan de kant.

Tekst 113

Als je van iemand houdt en je bent van hem gescheiden,
kan niets de leegte van zijn aanwezigheid vullen,
je moet dat niet proberen, je moet eenvoudig aanvaarden en volharden.
Dat klinkt hard, maar het is een grote troost, want zolang de leegte blijft,
blijf je aldoor met elkaar verbonden.
Het is fout te zeggen: God vult de leegte. Hij vult haar helemaal niet, integendeel.
Hij houdt die leegte leeg en helpt ons zo de vroegere gemeenschap met elkaar te bewaren
zij het dan ook in pijn.

Tekst 114

Als 't leven een geschenk is gekregen, gedreven, verloren
als 't leven een gedicht is, geschreven, gelezen, vergeten
als 't leven een reis is,  vertrokken, beleefd, beëindigd
als 't leven een droom is, ingeslapen, gedroomd, ontwaakt.

Waar je ook bent, ik hoor nog steeds je stem.
Waar je ook bent, ik voel nog steeds je warmte,
ik zie nog steeds je lach.

De herinnering die je achterliet is mooi, zacht en warm, vol liefde en zorg.
Je ging in stilte van ons heen en daarom, zou ik dankbaar moeten zijn,
maar juist daarom doet het zo'n pijn.

Tekst 115

Bedankt voor je lach die er altijd was.
Bedankt voor je begrip die je voor ons had.
Bedankt voor de woorden van vreugde die uit jouw mond mochten vloeien.
Bedankt voor de liefde die we elke dag mochten ontvangen.
Bedankt voor de vriendschap die jij ons echt gegeven hebt.
Bedankt voor de tranen die je met ons deelde.
Bedankt voor de uren die we samen konden praten.
Bedankt voor alles... waar wij geen woorden voor vinden.

Tekst 116

Beetje bij beetje moesten we je verlaten, we konden uiteindelijk niet meer met je praten.
Die blik, die stilte, dat deed vaak zo zeer, de mama van vroeger was je niet meer.
We zagen heel goed je stille verdriet, maar helpen konden we je niet.
De leegte zonder jou is met geen pen te beschrijven, de leegte zonder jou zal altijd blijven.
Maar veel fijne herinneringen verzachten onze smart, voorgoed uit ons midden maar altijd in ons hart.

Tekst 117

De avond was gevallen, de zon verhuld, de vogels stil.
Je plaats aan tafel voor 't eerst leeg gebleven.
We stonden samen aan jouw zijde, maar blijven kon je niet.
Alleen ben je vertrokken, heel zachtjes naar 't eeuwige nu ...
Nu vullen tranen onze ogen, maar de warme glimlach komt op de mond
als we terugdenken aan alles wat ons verbond.

Tekst 118

Die morgen bleef het donker.
Stilletjes nam je de duisternis mee, steeds verder en verder van ons heen.
We hadden je nog zoveel willen zeggen, graag nog zoveel voor je willen doen.
Maar je had ons reeds verlaten, stilletjes, zoals je steeds hebt geleefd.

Tekst 119

Doof nu 't licht en sluit je ogen en vergeet de strijd
jouw leven hier is omgevlogen, maar je liefde blijft.
Maar waar jij gaat zijn zon en maan gelijk de kleinste bloem,
is daar als de hoogste eik en alle koningen en kinderen zijn daar gelijk.
Laat nu die laatste droom maar komen en wees niet meer bang
jouw nacht van vrede is gekomen na een levenlang.
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn, 
het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein
zoals de zon schijnt na de regen, zo zal het zijn.
En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan
wat stof is zal tot stof vergaan en elke storm komt weer tot rust daar,
zo zal het gaan.
En waar jij gaat laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan,
jouw taak op aarde is voldaan, zoals je was in alle liefde, zo zal je gaan.

Tekst 120

Een lach en een traan, dat was je leven.
Veel heb je ons gegeven, in goede en in slechte tijden, altijd stond je klaar.
Toen je ziek werd hebben we er geen seconde bij stilgestaan
dat je zo vlug van ons zou weggaan.
We hebben geprobeerd om je nog een thuis te geven
niet wetende dat je al klaar was om op je laatste reis te gaan.
We zullen je herinneren met eentraan, maar ook met een glimlach uit dank
iemand zoals jij gekend te mogen hebben.

Tekst 121

Het bestaan was zo mooi toen jij er was.
Nu jij er niet meer bent is je bestaan het mooiste waar ik aan denk.

Tekst 122

Een mengeling van pijn en tranen, slechts af en toe een beetje hoop
Gedreven door een sterke wilskracht, hoewel het onheil nader sloop
Je gedachtenis zal immer blijven te vroeg ben je van ons heengegaan
We houden van je en zijn je dankbaar voor alles wat je voor ons hebt gedaan.

Tekst 123

Het is tijd, ik moet nu gaan, ik zal geen afscheid nemen.
Kijk naar mij uit in de regenbogen, hoog in de lucht.
Als de zon weer opkomt en de hele wereld nieuw is,
kijk dan naar mij uit, en hou van mij zoals ik van jullie gehouden heb.

Tekst 124

Heel traag nam je afscheid van het leven,
stap voor stap, woord na woord.
Geen kilte,
enkel hoop voorbij dit leven.
De avond viel
en ruilde dag voor nacht.
De schemering omarmde je voor het laatst,
na nacht kwam opnieuw dag,
heel aarzelend,
want jij was zachtjes weggegleden.

Tekst 125

Herinner mij,
maar niet in sombere dagen.
Herinner mij,
in stralende zon,
hoe ik was,
toen ik alles nog kon.

Tekst 126

Een laatste groet...
'n blik in het rond
'n hand omhoog
een laatste groet.

Een laatste groet...
'n laatste klop in het hart
'n laatste traan
'n laatste zucht...
naar de eeuwigheid.

Tekst 127

Ik schreef je naam in het zand
maar toen kwam de zee
spoelde alles weg
en het werd nacht

Ik schreef je naam in de sneeuw
maar toen kwam de zon
smolt alles weg
en weer kwam de nacht

Ik schreef je naam in mijn hart
en noch de zee, noch de zon
krijgen het daar nog weg
het blijft nu dag

Tekst 128

Je was met je gedachten
al in een andere wereld
je leefde van herinnering
en van vergeten dromen
nu ben je veilig aanbeland
daar ergens aan de overkant
daar waar we ooit weer samenkomen.

Tekst 129

Onmetelijk
En na dit hard en
lang gevecht met
pijn
komt langzaam
bloeien in mijn midden
een onvatbaar
rein
en diep
gevoel van vrede
dat mijn verstand
onmetelijk
te boven gaat.

Tekst 130

Je hoeft niet te huilen

ik ben er nog
ik ben enkel aan de andere kant van het water
ik wil niet dat je huilt om mij
denk aan mij en ik ben er voor je

ik ben er nog
denk niet aan de droeve dagen
maar aan de dingen waar we samen om lachten
de dingen waar we plezier aan beleefden

ik ben er nog
luister naar het geluid van het water
kijk naar de bewegingen van het water
en denk aan mij

want ik ben er nog
ik ben enkel aan de andere kant van het water

Tekst 131

Soms is sterven
niet meer dan
een laatste keer
opgelucht
adem
halen

Een lichte zucht nog
meer was het niet
En toen verschoof voor ons
de aarde
een beetje

Er was pijn, verdriet
veel
je had je deel
Voorbij...

Je stem, je lach, je fratsen
je moederlijke warmte
dat blijft
altijd

Tekst 132

Als ik niet meer bij u ben...
Als mijn moede ogen zullen dicht zijn.
Als mijn ledematen niet meer bewegen...
Als mijn mond niet meer zal spreken.
... mijn handen niet meer zullen geven...
... mijn hart niet meer zal slaan...
... ... ... niet meer zal luisteren
... ... ... niet meer zal voelen
de vreugde... de pijn en de smart...
wees dan blij dat ik ooit eens was
uw echtgenoot en vader...
uw vriend...
door goede en kwade dagen...
met vallen en opstaan...
met hart en ziel...
met heel mijn zijn...
met LIEFDE.

Denk aan mij...
vergeet me niet.

Tekst 133

De stille dag na het sterven
van de mens van wie wij houden
doet ons ineens veel scherper denken
aan zijn leven
en de betekenis ervan
doet ons beseffen
dat elke mens zo iemand is
om nooit meer te vergeten.

Tekst 134

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waarde heeft
om niet te vergeten.

Tekst 135

Wij bidden U voor onze overledene,
die ons zo lief en dierbaar was
en nu van ons is heengegaan.
Schenk haar vergiffenis voor haar fouten
en neem haar op in uw eeuwige liefde.
Het kan niet zijn dat de dood het einde is
en dat wij leven om te sterven.
Gij zijt immers een God van levenden
en niet van doden.
Dierbare echtgenoot, kinderen en kleinkinderen,
graag was ik nog bij u gebleven,
de Heer heeft er anders over beschikt.
Ik zeg u geen vaarwel
maar tot weerziens hierboven.
Beste vrienden, de beste liefdesdienst
die u mij nu nog kunt bewijzen
is mij te gedenken in uw gebed.

Tekst 136

Bidden samen met de gemeenschap,
leven voor de Heer en voor elkaar
elke dag opnieuw,
in eenvoud,
goedheid,
dienstbaarheid,
met een blij en dankbaar hart
en met een diep besef
dat in de kleine dingen
van de dag
de grote zending ligt.
En als het leven eentonig wordt,
in liefde volharden,
hopen op eeuwig leven,
geloven in Gods barmhartigheid,
dat is Kristen-zijn.

Tekst 137

Heer onze God,
nu deze echtgenote en moeder
die zo hield van het leven,
van haar man, kinderen en kleinkinderen,
plots uit ons midden verdwijnt,
vertrouwen wij haar toe aan U.
Wij geloven
dat haar naam geschreven staat
in de palm van Uw hand
en dat Gij haar kent zoals zij was:
met haar toewijding en liefde en
met haar groot vertrouwen.
Wees Gij ons licht en onze sterkte
en laat ons licht en steun zijn
voor elkaar.
Sta met moeder tussen ons allen
onzichtbaar maar voelbaar
elk ogenblik,
als een bron van liefde en leven.
Heer, wij danken U
om het goede in het leven
om de vreugde en de pijn
om de mens en zijn vergeven
om het wonder van ons samenzijn.
God, wij danken U.

Tekst 138

In een gezegende ouderdom is deze eenvoudige naar zijn Heer en Schepper teruggekeerd. Hij heeft aldus zijn lange pelgrimstocht voleind. Bij ons doopsel legt God die hunkering naar Hem in ons hart. Gans ons leven is een gaan naar God. In dit alledaagse leven ervaren wij hoe moeilijk en lastig het is pelgrim te zijn: een mens te zijn op weg naar God.
Wij hebben hem allen gekend als een goed mens, die hield van vrede en rust. Hij leeft gelukkig en wist vreugde te scheppen in de eenvoudige dingen van het leven.
Dierbare echtgenote, wij mochten genieten van een gelukkig samenzijn. In wel en wee, in vaak moeilijke omstandigheden hebben wij het leven aanvaard. Dank voor uw trouw en liefde.

Tekst 139

Ze had haar leven,
dat is 't verleden;
Vrolijke dagen,
sombere dagen;
Nu is zij heen in vrede,
toch heeft ze veel geleden;
Wees haar indachtig in uw gebeden
zo helpen God, voor haar te zegenen.

Tekst 140

Uw diep geloof in God
en uw vertrouwen in de mensen,
uw innerlijke zekerheid, uw sterkte,
uw milde hart en uw warmte;
uw echtheid en uw eenvoud,
uw zorg voor de anderen,
de persoonlijke noot in alles wat je deed;
uw rustig ritme van genieten
na intens werken, maakten van u
een schone vrouw, die een thuis wist
te scheppen voor iedereen.

Heer,
laat haar in elk van ons verder leven.

Voor elk moment waarop je ons blij
hebt gemaakt,
voor al de goedheid die we mochten
ondervinden, zeggen je kinderen,
kleinkinderen en achterkleinkinderen je dank.

Tekst 141

Zo moeilijk
ging zij van ons heen
alsof met duizend draden,
zij vastzat aan
een levenstaak
die zij niet mocht verraden.
Minzaam en zacht,
vaak ongezien
zo ging zij door het leven,
wevend vol liefde
aan 't bestaan
waarmee we zijn omgeven.
Slechts als de adem stokt
beseffen wij
wat zij ons heeft gegeven:
datgene wat
door alles liep,
geloof in
EEUWIG LEVEN.

Tekst 142

Heer God

Blijf mij omringen
met uw troostende nabijheid,
wees als een mantel om ons heen geslagen.

Wees de Kracht
waardoor we mild
en zachtmoedig worden voor elkaar.

Wees de Weg
langswaar we elkaar steeds vinden als gelijken
zodat wij, mensen, door U geschapen
beeld mogen worden van uw Goedheid.

Geef, o God,
dat we zo naar U toeleven
hier en nu
en eens in eeuwigheid.

Tekst 143

Jouw leven was pas echt begonnen
de weg lag voor je uit
Dat deed ons vergeten
dat het einde zo vroeg kon komen
te vroeg
Je trok een spoor
van bruisend leven,
onstuitbaar soms,
zo echt
in jouw liefde-geven
groeide alles rondom jou
tot verbondenheid.
Vergeefs zoeken we naar woorden,
onmacht haalt de bovenhand
Toch durven we geloven
je leeft en niets word je nog ontnomen
daarginds in 't Ander Land.

Tekst 144

Wij danken de Heer om het mooie leven van..., onze dierbare echtgenote, moeder en grootmoeder.

Zij is ons plotseling ontnomen na een lange lijdensweg. Wij hebben haar gekend, en meer leren waarderen deze laatste jaren als een geduldige, sterke vrouw die veel heeft geleden en toch nog voortdurend bekommerd was om de anderen.

Vanuit haar rolstoel volgde ze stil en gelaten al wat rondom haar gebeurde.

Wij zijn fier dat we zo'n echtgenote, moeder en grootmoeder in ons midden hebben gehad.

Lieve echtgenote, dank u voor de toewijding op elk uur van de dag en nacht. Wij hebben van in het begin van ons huwelijk zorgen en lijden gekend. Door dit alles heen zijn we echter dichter naar elkaar toegegroeid in de Heer en hebben we toch mooie uren samen beleefd. Ik blijf over u en onze kinderen waken. Vergeet mij niet in uw gebeden.

Tekst 145

Je lach, je traan
je woord, je zwijgen
was steeds spontaan
vol kracht.
Je wilskracht heeft ons steeds verbaasd,
in 't stilst van haar lange leven
zonder veel woorden, karig in gebaar
is van ons een moeder weggegaan.
Neem haar op in Uw goedheid
lieve Heer,
dat zij ruste in vrede.

Tekst 146

Wij danken de Heer dat wij met u hebben mogen leven en voor u hebben mogen zorgen. Het schoonste dat in uw leven bloeide zal diep in ons voortleven.

Iedereen die haar gekend heeft en met haar mocht omgaan heeft in haar een goed mens erkend.

Gans haar leven is opgegaan in het trouw volbrengen van haar dagelijkse taak.

Mama, het doet ons leed dat je ons verliet, maar wat je in ons hart achterliet zullen we eeuwig koesteren.

Je bent nu aangekomen in de hemel, waar God je een belangrijke plaats zal geven, waar je samen met diegenen die u dierbaar waren op ons kan wachten.

Tekst 147

Zij die geloofden
in het woord van God
hebt U genezen
van dood en lijden
en hun bewezen
door uw eigen strijden
dat sterven en verrijzenis
NIEUW LEVEN IS!

Tekst 148

Zeg niet: "Dit is het laatst' wat wij elkander kunnen doen."
Laat nog uw hand niet af, laat nog dit land niet varen ...
Want ons is nog gebleven heimwee naar dat pril seizoen,
toen wij hier samen speelden en gelukkig waren.

Er zijn nog vogelen genoeg, nog bloemen en nog groen ...
En hou toch vast wat niet voorbijgaat met de jaren.
Zeg niet: "Dit is het laatst' dat wij elkander kunnen doen",
maar breng in uwe hand, mijn handen tot bedaren.

Tekst 149

Zo onverwacht,
zo ineens
kan het ons overkomen:
een mens valt weg
en er is een gat,
er is kou,
er is een niet weten waarom.

Slechts verdoofd zijn,
verbijsterd zijn,
bittere tranen,
vele nog ongeschreid
schrijnend in je binnenste.

Zo onverwacht, Heer,
U die eeuwige liefde bent:
ontdek ons dan opnieuw,
houd ons bij de hand,
U zult toch niet het werk
van uw handen laten vallen?

Tekst 150

Hoe zou ik vrezen wat bestemming is?
Het bodemloze diep in mij roept mij tot zich.
De bodemloze zee in mij vult dra mijn druppel uit.
De stroom vloeit in de oceaan en is volkomen.
De straal klimt in de zon en is de zon.
Hoe zou ik vrezen wat ik eeuwig ben?
Twee spiegels en maar één weerspiegeling.
Twee blikken en maar één gelaat.
Mijn woorden de weerkaatsing van mijn zijn.
Het wereldruim de dichtheid van mijn pit.
Hoe zou ik vrezen waar geen vrees bestaat?
De sterren sterven bestendigend het licht,
bestendigend de oogst.
Ik ben het licht. Ik ben de eeuwige oogst.
Laat dan de korrel gaan.
Hoe zou ik vrezen waar geen dood bestaat?

Tekst 151

Allen die ik liefheb,
luister je even mee?

"Dank U
voor de glimlach
die ik vaak
zo nodig had.

Dank U
voor de hand
mij toegeschoven.

Dank U
voor de zorg
mij geschonken.

Dank U
dat ik Uw lach en Uw woord
mocht horen,
Uw zorg en hand
mocht voelen."

Heer, neem ... op in uw eeuwig licht.

Tekst 152

Als God een mens uit ons midden weg roept
gaan we biddend de handen vouwen
en in de stilte van ons gebroken hart
welt de gedachte op:
God, Gij die liefde zijt, hoe kan het...
en nog zo vroeg...
We hadden vader echt nog nodig;
zolang hij in ons midden verbleef,
hadden we steun aan hem
en konden we onze dankbaarheid tonen
om zoveel inzet tijdens zijn leven.
Nu bidden we; hoe moeilijk het ons ook valt:
God, Vader, Uw wil geschiede
maar geef ons wat we nodig hebben
om verder te leven:
vertrouwen, levensmoed, geloof
en een liefde die reikt over de grenzen
van de dood heen, waardoor we vader nooit
vergeten. Dank u, vader, voor alles
voor de vreugde, voor de zorgen en
de aanvaarding van het lijden.
Denk aan ons bij de Heer.

Tekst 153

Hij was een eenvoudig, dienstbaar man, een goede kameraad.
Zijn vreugde en geluk vond hij in zijn werk, in zijn hobby, in zijn gezin.
Hij die eens zo sterk was, werd de laatste jaren steeds meer door ziekte gekweld.
Maar moedig en steeds met hoop ging hij zijn weg.
Hij kan terugblikken op een leven zonder verpozen.
Altijd was hij in de weer, altijd was hij bezig.
Hij had zo'n groot hart. Hij maakte weinig complimenten, want hij hield van eenvoud en van de gewone dingen. Heel dankbaar was hij om alle zorgen die hij ontving.
Moge hij - bevrijd van alle pijn en lijden - nu in vrede rusten. En mogen wij - dankbaar om zoveel goeds en zoveel vriendschap die we van hem ontvingen - hem in eerbied blijven gedenken.
Mogen ook wij ons hart laten spreken, gesteund door het grote hart van de Heer, waarin ruimte is voor allen.

Tekst 154

Liefste Papa,
Je hebt ons verlaten zonder afscheid te nemen.
We hebben geen kans meer gehad
om je voor alles te bedanken.
We wilden u nog zoveel vertellen
en nog zoveel samen doen.
We zullen je missen, maar we weten
dat we altijd bij elkaar zullen zijn.
Bedankt voor alles.

Tekst 155

Pa, wij zullen in herinnering houden wat we zozeer in jou hebben bewonderd: een onwankelbaar geloof, een aanstekelijke levensvreugde, je hartelijkheid, een niet aflatend optimisme, je gulheid, een groot dienstbetoon, een grote werkkracht, je trouwe liefde voor je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen want zij waren je grootste schat.

Tekst 156

Een goed mens is van ons heengegaan. Hij was een toonbeeld van zorgzaamheid, eenvoudig en vriendelijk, altijd bereid om aan iedereen dienst te bewijzen.
Hij is gans zijn leven een noeste werker geweest, kende zijn plichten en week er niet vanaf. Steeds heeft hij een rustig en blij gemoed bewaard.
De rust die hij nu is ingetreden, moet onze droefheid verzachten.
Dierbare echtgenote, mijn oprechte dank voor uw toewijding en goede zorgen, vooral gedurende mijn ziekte. Uw steun was voor mij een daadwerkelijke troost in mijn lijden.
Beste kinderen, kleinkinderen, familieleden en vrienden, dank u allen voor uw genegenheid en vriendschap. Blijf mij gedenken en wees goed voor elkaar.

Tekst 157

Lieve vader,

Vol levensmoed en hard werken
ben je door het leven gegaan.

Je hebt hierbij je taak heel goed volbracht
ook al was het leven soms heel hard.

In goede en in slechte dagen
stond je open voor onze vragen.

Veel hebben wij van u geleerd
en zijn je hiervoor dankbaar.

De laatste jaren deden ons veel leed:
je in die eenzame ziekte zo zien wegkwijnen,
ons verlaten was het einde van uw lange lijden.

Nooit zullen we je vergeten,
dit in ere en geweten.

Tekst 158

Een eenvoudig, dienstvaardig man was hij, zijn vreugde en geluk vond hij in zijn werk. Gedurende zijn ziekte was hij een voorbeeld voor allen.
Hij kan terugblikken op een leven zonder verpozen.
Niets was hem te veel als het om het welzijn van de zijnen ging.
Hij moge thans in vrede rusten. God, die alle mensen met grote liefde bemint, zal ook voor hem dat leven openstellen, waarnaar ieder hart soms ook onbewust, verlangt.
Dierbare echtgenote, kinderen en kleinkinderen,
graag heb ik voor u gewerkt. Nu dank ik u voor alles wat gij voor mij zijt geweest, uw genegenheid, uw zorgen en uw liefde. Moge de droefheid van God ook in eeuwigheid uw loon zijn. Vaarwel en bidt voor mij.
Beste familieleden, vrienden en allen wie ik enig goed heb gedaan ik dank u om uw warme vriendschap. Ik reken op een vroom gebed voor mijn zielenrust.

Tekst 159

Eerlijk en rechtschapen
in handel en wandel,
doordrongen van beroepsfierheid,
man van geloof, plicht en geweten,
zo is hij van ons heengegaan.

Tekst 160

Veel te vroeg is hij van ons heengegaan,
in de lente van zijn leven...
Zo onverwacht, we kunnen 't niet verstaan,
hij had ons nog zoveel te geven...

Tekst 161

Hij die mij zo lief was is heengegaan
doch diep in mij
is hij geborgen aanwezig.

Echtgenoot, vader,
dank voor uw liefde,
uw geborgenheid, uw bezorgdheid.
Wij hadden u lief en zullen
u missen.
Dankbaar en blij zijn we om
wat u in onze harten hebt geplant.
Dat oneindige liefde je
voortaan mag omhelzen
zij die u genegen zijn.

Tekst 162

Het leven van de overledene bewoog zich als het water van een heldere rivier in de veilige bedding van zijn gezin, zijn werk, zijn omgeving.

In de vele gelukkig jaren die hij mocht meemaken, sprak hij geen grote woorden. Wel ging er een tedere kracht van hem uit. Geen wereldverbeteraar, wel een plichtsgetrouwe echtgenoot, een trotse vader en grootvader was hij. Hij hield zich graag op de voorgrond maar was nooit te beroerd om een handje toe te steken. Hartelijk en eenvoudig, het deed goed hem te ontmoeten.

Hij verliet ons bijna geruisloos, alsof hij vreesde ons tot last te zijn. Het water rimpelde even... voor het in de Grote Zee uitmondde.

Tekst 163

Pa,

bij jou vonden we de ruimte,
om helemaal onszelf te zijn
met weinig woorden
maar met een warme hand.

Met een traan van vreugde
gaf je elk van ons
een plaatsje in je hart.

Tekst 164

Aanvaarden dat vader er niet meer bij
zal zijn is zo ondenkbaar, maar toch...

Aanvaarden dat zijn stralende ogen en
aanstekelijke lach ons niet meer zullen verblijden...

Aanvaarden dat hij de klussen die hij zo graag
voor ons wou doen, niet meer zal kunnen klaren...

Aanvaarden dat zijn oogappels
met hem niet meer kunnen spelen...

Aanvaarden dat ook moe zonder hem
zal moeten verder leven...

Aanvaarden... 't is moeilijk, o zó moeilijk
voor diegenen die met hem nauw samenleefden
en die hem goed kenden, omdat ze zijn
gedrevenheid en oprechte goedheid heel erg
zullen missen.

Tekst 165

Beste echtgenoot en pa,

Uw heengaan is hard voor ons.
De gedachte dat u er niet meer bent, doet pijn.
Zoveel dingen herinneren ons thuis
aan uw werkende handen.
Wij waarderen uw grote bekommernis voor ons
tot uw laatste levensdag.
Wij ervaren een grote leemte.
Ons geluk was uw geluk
en uw diepste verlangen.
Ondanks de pijn om het afscheid, willen wij
vandaag vooral dankbaar zijn om de liefde,
het begrip en de goede steun,
die we steeds mochten ervaren.
Het leven met zijn goede en kwade dagen,
hebben we trouw samen gedeeld.
Geef ons de kracht om samen sterk te zijn.

Tekst 166

De laatste jaren van je leven waren getekend door
ziekte en pijn.
Een tijd van uitzien en verwachten,
je hoopte op beterschap maar je krachten
verminderden, je kon niet meer aan wat je wou.
Zonder klagen heb je alles gedragen. Met al je pijn
en verdriet was je tegelijkertijd ook dankbaar dat je
thuis mocht blijven en je geborgen voelde in de
liefdevolle zorg van jouw echtgenote, kinderen
en kleinkinderen.
We zeggen geen vaarwel maar
Tot ziens.

Tekst 167

Dank je vader, om je trouwe liefde,
in lief en leed.
Voor jou was edelmoedigheid een
leefregel van elke dag.
Je gezin was voor jou het middelpunt
van de wereld. Voor je geliefde vrouw,
kinderen en kleinkinderen was geen
inspanning of moeite teveel.

"Dank je, vader" voor de inzet van je hele leven
voor ons leven.
Naar jou konden we met trots opzien.
Je lach van liefde, je lach van vreugde
hetzij thuis, of op het werk,
blijft in ons hart geborgen.
Wachtend op de eeuwige morgen,
een parel blijf je voor altijd als dauw
op fris lentegroen van het hemels koren.

Dank je Heer, voor deze mooie mens.

Tekst 168

Toen ik klein was
legde ik vol vertrouwen
mijn hand in de hand
van u, pa,
en jij leerde mij
door het leven te stappen.
Vandaag leg ik vol vertrouwen
mijn hand in jouw hand, pa,
en ik durf geloven dat jij nu
met mij verder gaat.

Tekst 169

Stil en eenvoudig
ben je van ons heengegaan.
Je leven was
inzet, goedheid, genegenheid
voor iedereen.
Je leven was
veel geven, niets vragen.
Je was toegewijd, vriendelijk
en heel vroom.
Je was een dochter,
je was een zuster,
je was een tante
om van te houden,
om nimmer te vergeten.

Tekst 170

Je was een voorbeeld voor ons,
lieve mama.
Je was eigenlijk alles: goedheid,
menselijkheid, warme gulheid,
intense liefde - maar voor alles: een bovenste beste moeder.
Je hield van ons op jouw wijze, een liefde die wij alleen
kunnen begrijpen, omdat ze van jou kwam,
omdat je ons lichaam en onze moeder was.
Misschien ook bleven wij soms in gebreke, zoals iedereen in zijn leven soms in gebreke blijft.
Alleen jij wist dat en je glimlachte inwendig,
stil en begrijpend, omdat je onze moeder was.

Daarom en om nog zoveel dat niet moet gezegd
en niet moet geschreven worden:
dank, lieve mama, dank voor alles,
namens de ganse familie die jou
ook zo nauw aan het hart lag.

We zijn triestig vandaag, maar eigenlijk ook
een beetje fier: we hadden de beste moeder ter wereld.

Tekst 171

Dierbare kinderen, kleinkinderen en vrienden, ik heb u verlaten met grote dankbaarheid voor alles wat gij voor mij hebt gedaan. Ik dank u voor uw liefde, uw geduld en uw zorg, vooral bij de wankele gezondheid van de laatste jaren. Beste familie en vrienden, laat mij voortleven in uw herinneringen.

Tekst 172

Moeder was een lieve vrouw.
Zo zullen wij haar blijven herinneren als een stil innemend goed mens. Zij kon intens genieten van kleine dingen. Zij was graag bij mensen en mensen waren graag bij haar.
Zij was de zorgende die voor vader en voor de kinderen heel veel heeft mogelijk gemaakt.
Zij was de lieve grootmoeder voor haar kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Zovele dingen herinneren we ons van haar nu we haar lieve handen moeten loslaten.
Haar leven blijft ons nabij in een vervuld zijn van grote dankbaarheid.
God wij danken U voor de liefde die wij van haar mochten ontvangen.
Wij danken U voor de liefde die wij haar mochten geven.

Tekst 173

Beelden glijden aan onze ogen voorbij...
jouw immense moed en innerlijke kracht,
een nooit aflatende werklust dag en nacht,
een zorgzame moeder, een sterke vrouw.

De tijd stond niet stil:
ongemerkt werd je ouder,
maar je bleef om ons allen bekommerd,
een bron van geborgenheid.

Zo laat elk leven zijn sporen na.
We willen ze volgen waar we ook gaan.
Jouw liefde blijft in ons steeds leven
en geeft ons kracht om verder te gaan.

Tekst 174

Lieve moeder,
dagen van pijn en aftakeling
dagen van berusting
dagen van samenzijn en hoop

verhalen over
dagen van vroeger

de dagen dat we je kenden
met je zorg, je inzet
je gehechtheid aan je gezin
je standvastigheid
je levenskracht

we zullen je erg missen
tot weerziens
in de zonnige tuin van de rust.

Tekst 175

Wij danken U, Heer
door ons verdriet heen,
voor al het goede, voor al de vriendschap
die zij ons gaf.
Wij danken U
voor haar woorden die bevrijdend,
vergevend en steunend zijn geweest,
die ons hoop en vertrouwen
hebben gegeven.
Wij danken U voor het werk
dat door haar handen
zo nauwgezet is volbracht
en voor haar zorg
die liefde heeft gebracht.
Wij bidden
dat wij haar zo levend mogen
blijven herinneren
en dat wijzelf kracht mogen vinden
om verder te leven
door ons verdriet heen.
Amen.

Tekst 176

Wij rouwen bij het heengaan van deze goede vrouw.
Iedereen die haar heeft gekend en met haar mocht
omgaan, heeft in haar een zachtmoedig mens erkend.
Haar lange ziekte en lijdensweg
hadden haar gelouterd tot een
begrijpende en meevoelende mens.
Voor haar kinderen was zij een werkelijke moeder,
naar wie wij steeds met liefde mochten opkijken.
Lieve moeder, wij, uw kinderen, danken u
voor alles wat ge voor ons deed.
Moge de droefheid om uw heengaan
verlicht worden door de herinnering aan uw leven.

Tekst 177

Iedereen die haar gekend heeft en met haar mocht omgaan heeft in haar een goed mens erkend. Gans haar leven is opgegaan in het trouw volbrengen van haar dagelijkse taak. De laatste levensjaren waren getekend door lijden en ziekte. Het was een moeizame en lange tocht. Gelaten heeft zij haar lot aanvaard en moedig heeft zij het in de handen van de Heer neergelegd. God, ge weet hoeveel deze mens geleden heeft, schenk haar het eeuwig leven.
Dierbare echtgenoot, trouw hebt gij met mij de lasten gedragen. Dank voor zoveel goedheid en geduld. Vergeet mij niet. Beste familie en vrienden, ik dank u voor uw genegenheid welke ik van u mocht ondervinden.
Laat ons samen bidden: Heer midden onze droefheid danken wij U om wat zij in ons leven heeft betekend. Het goede en het schone, dat zij zo mild heeft meegedeeld, zullen wij in ons hart bewaren. Geef ons de sterkte om naar haar voorbeeld, het leven moedig verder te gaan.

Tekst 178

Een goed mens sterft steeds te vroeg
vooral als zij een goede moeder was.
Omdat het samenzijn zo goed was
is het afscheid nu zo zwaar,
omdat de vreugde zo intens was
is de droefheid nu zo diep,
omdat de liefde zo oprecht was
is de leegte nu zo groot.

Tekst 179

Dank je mama
voor je handen die nooit konden rusten,
voor je scherpzinnigheid van je geest,
voor je tintelende ogen,
voor de ontroering die uitging van je stem,
voor je schalkse lach.

Dank je,
voor je trouwe liefde,
voor alle tederheid die van je uitging.

Dank je,
voor je geloof en je idealisme,
voor je begrijpend en vergevend hart,
voor je levensmoed en je optimisme.

Dank je,
voor de vele mooie dagen
en die rijke schat aan levenservaring
die je me meegaf.

Dank je mama voor alles.

Tekst 180

Je moeder blijft je moeder
zo eigen en vertrouwd
je wilt haar niet graag missen
omdat je van haar houdt

Maar eens dan komt de dag
dat je haar moet laten gaan
je verstand zegt dat het goed is
maar in je ogen blinkt een traan

Tekst 181

Dank je mama
Voor het leven
Voor de moed die je had, je opofferingen,
trouw aan je principes en je liefde.
Voor de hardnekkige strijd en je volharding
om van slechte tijden goede te maken.
Dank je om je voorbeeld
en de levenslessen.
Dank je voor je bemoedigende woorden
alle keren dat je me troostte.
Het heeft mijn verdriet zo vaak verzacht.
Jij gaf mij en ons zo veel!
Vergeef me dat ik je zo vaak verliet.
Ik had je in mijn armen willen wiegen,
je begeleiden tot aan de rand van het leven
waar we afscheid moesten nemen.
Je pijn is nu verdwenen,
de strijd is gestreden.
Afstanden zijn niet meer.
Voorgoed blijf je heel dichtbij
wonen in ons hart.

Tekst 182

Nooit was iets te veel
u bezat zoveel liefde
en wij kregen allemaal
ons deel
Er valt nu een groot gat
op de plaats waar eens
onze dierbare moeder
en oma zat
U blijft altijd in onze
harten voortbestaan
ook al is het heel erg
moeilijk
zonder u verder te gaan.

Tekst 183

Allerliefste mama, oma,

Hoe moet het nu verder zonder jou?
Ondanks alles wat jij hebt doorstaan,
was je er altijd voor ons,
gedurende al die jaren,
moedig en sterk,
op gelijk welk moment.
Je was onze raadgeefster, onze steun,
ons grote voorbeeld.
En nu, totaal onverwacht
ben je er ineens niet meer.
De mooie herinneringen blijven,
en wij geloven en weten,
dat je ons steeds verder
zal blijven steunen en volgen,
waar je ook bent, voor altijd.

We missen je...

Tekst 184

Dag lieve mama,

In deze prille lente, wanneer de bloemen kleuren en
wij allen hunkeren naar de warmte van de zon,
ben jij zo plots van ons heengegaan.
Als een tere bloem ben je zachtjes afgebroken,
uit ons leven weggeplukt.

Dag in dag uit, je leven lang, stond je ten dienste
van je gezin. Steeds opnieuw wou je het allerbeste
voor ons, en je vergat daarbij dikwijls jezelf.
Je hielp ons een stapje vooruit,
maar zelf bleef je zo bescheiden.
Ook onze kinderen, je kleinkinderen, zullen je blijven
herinneren als een zachte oma,
waar het leuk vertoeven was.

Nu is het leeg en eenzaam in ons midden,
maar we weten dat je met ons bezig blijft.

Tekst 185

Deze goede vrouw
was een geschenk uit de hemel.
Een lieve, attentvolle echtgenote
en moeder die
als je eenzaam was, verdrietig
of gewoon ook voor blije dingen
er altijd was.

Bij haar kwam je echt thuis,
ze schonk je een borrel, luisterde
en alles kwam weer goed.
Ze leerde haar kinderen
wat aanvaarden was en gelukkig zijn.
Ze geloofde in het goede
en bewaarde alles in haar hart.

Moeder, je keek ons aan
met ogen vol dankbaarheid,
die spraken van liefde en goedheid,
maar ook van pijn om het afscheid.
Dit beeld van onze lieve moeder
bewaren we diep in ons hart
en we geloven dat ze met vader
is opgenomen in Gods eeuwigheid.

Heer, geef haar de eeuwige rust.

Tekst 186

Een moeder, dat is het mooiste wat er is
Als zij er niet is, dan is het pas goed mis
Ze gaf ons het leven in het prille begin
Haar leven, was geven
Je ziet het niet altijd in
Als zij er niet meer is, dan merk je het pas
We wilden dat je nog wat langer bij ons was.

Tekst 187

Alles is stil in huis,
stil en leeg
want moeder, jij bent er niet meer.
Waar is je warme lach?
Altijd wou je bij ons blijven.
Waarom moet het anders zijn?
Waarom laat je ons alleen?
Jij bent nu voorbij, lijden en pijn,
voorbij zorgen en kommer.
Wij moeten afscheid nemen moeke,
maar 't doet zo'n zeer.
Want alles is stil in huis,
stil en leeg ...

Tekst 188

Kleine jongen,
Je moest nog opgroeien tot man.
In ons aandenken zul je nooit méér zijn
dan een kind.
Ons kind.

Hoe je als grote jongen geweest zou zijn,
hoe je eruit gezien zou hebben...?
Nooit zullen we het weten.
Als wij oud zullen zijn en grijs,
zullen we nog steeds tegen je zeggen:
"Lief kind"

Diep in ons hart en onze liefde
en voor het oog van onze herinnering
blijf je voort stoeien.

Tekst 189

(Naam van het kind)

Naam
die gedroomd werd

Verlangen
dat gekoesterd werd

Hoop
die gedragen werd

Toekomst
die verwacht werd

Vreugde
die droefheid werd

Leven
dat nooit leven werd
maar
droom zal zijn in eeuwigheid.

Tekst 190

(kinderen)
Lang verloren
nooit verdwenen
uit mijn liefde
Ik mijd je graf
opdat de schaduw
van mijn rouw
het niet belaste
Maar elders
ontmoet ik je vaak
en ik speel met jou
op de wolken.

Tekst 191

Als een bloem zo is het leven

't begin is teer en klein

De een die bloeit uitbundig

de ander geurt heel fijn

Sommige bloemen blijven lang

weer anderen blijven even

Vraag niet bij welke bloem je hoort

dat is 't geheim van het leven

Tekst 110

Als...

Als ik de dingen niet meer weet

Als ik de namen niet meer ken

En als ik weer meteen vergeet

Zodat ik onherkenbaar ben

Denk dan aan de weg door mij gegaan

Zo heb ik niet voor niets gedaan

Tekst 192